ايّام تسعه

بنام گوينده توانا

ديباچه طبع و نشر اوّل

رساله ايّام تسعه که مندرجاتش از الواح مبارکه و نطقهای صادره از فم اطهر مرکز ميثاق جلّ ثنائه و مطالع الانوار

و لوح قرن احبای امريک (GOD PASSES BY) استخراج شده شامل وقايع ايّام تسعه محرّمه و الواح مخصوصه

بهر يوم و فروع مربوطه بآن که از قلم اعلی جاری و نازل گرديده ميباشد و بساحت محفل مقدّس روحانی ملّی بهائيان

ايران شيّدالله ارکانه اهداء ميشود. غرض از تأليف اين رساله آن بوده که وقايع و الواح مخصوصه ايّام تسعه با نظمی

مرتّب بطوری که شرح واقعهء هر يوم در فصلی مخصوص مندرج باشد در دسترس عموم احبّای الهی و ثابتين بر عهد

و ميثاق قرار گيرد تا در محافلی که در اوقات مزبوره منعقد ميگردد در جميع نقاط از بلاد و قری تلاوت شود و

احتياجی بمراجعه کتب متعدّده برای تدوين برنامهء محافل مزبوره نماند. اساس اين رساله بر مقدّمه و هفت فصل

و خاتمه گذارده شده و منابع مطالب مندرجه در ذيل رساله يادداشت گرديد. اگر امنای الهی اعضای محفل

مقدّس روحانی ملّی وفّقهم الله صلاح دانند و تصويب فرمايند تکثير آن را مقرّر فرموده انتشار دهند.

ص ٦

اميد که بفضل و عنايت الهی منظور نظر ياران و جالب دعای خير در روزگاران گردد

طهران ١٠٣ - اشراق خاوری

ص ٧

توضيح

١- در صفحه ٤٤٠ سطر ٣ ))بين الملأ العالين(( در بعضی نسخه ها بين العالمين است

٢- اگر در بعضی مقامات و مواضع ترکيب جملات بر خلاف قواعد قوم مشاهده ميشود قارئين

گرامی بدانند که همانطور از قلم مقدّس اعلی جلّ کبريائه نازل گرديده است. جناب زين المقربين

عليه بهاءالله در خصوص اينگونه موارد که در آيات الهيه رعايت قواعد قوم نشده از ساحت اقدس

جمال قدم جلّ کبريائه سؤال نموده و لوح منيع مقدّسی در جواب ايشان از قلم اصل قديم جلّ سلطانه

نازل گشته که در اين مقام تيمّناً و تبرّکاً آن لوح مبارک را نقل مينمايد قوله تبارک و تعالی

ان يا زين... فی الحقيقه آنچه نازل همان صحيح بوده وخواهد بود در ارض سرّ اراده چنان

بود که قواعدی در علم الهيّه نازل شود تا کلّ مطّلع باشند نظر باحزان وارده و اشغال متواتره و

ابتلاهای متتابعه تأخير افتاد العلم فی قبضته يقلّبه کيف يشآء مثلاً در بعض مقام آيه

بر حسب قواعد ظاهريّه بايد مرفوع و يا مجرور باشد منصوب نازل شده در اين مقام يا کان مقدّر است

و يا امثال آن از احرف ناصبه و مواضع آن و اگر مقامی مجرور نازل شده بر حسب ظاهر

ص ٨

بين قوم دون آن مقرّر است در اين مقام حرف جرّ و يا مضاف که علّت جرّ است محذوف

و اين قاعده را در کلّ جاری نمائيد. و همچنين در بعضی مواقع نظر بطراز آيات است لا نحبّ

ان نذکر القافية فی هذا المقام و همچنين نزد ائمّهء نحو فعل لازم در سه مقام بطراز

تعدّی ظاهر بالتّکرير و الباء و الهمزه اين در نزد قوم معتبر است و لکن در علوم الهی

بقرينه مقام فعل لازم متعدّی و فعل متعدِّی لازم ميشود. طوبی للعارفين طوبی

لمن کان موقناً بانّ العلوم کلّها فی قبضة قدرة ربّه العليم الخبير. و همچنين فعل متعدّی

مثل رفع ارفع نازل و امثال آن در کتب سماويه هم از قبل بوده و اين در مقام تأکيد. انتهی

٣- برخی از افعال ثلاثی مجرّد که در ابواب مختلفه استعمال شده در هر مقام و محل مطابق

باب مخصوصی اعراب گذاشته شده است. اگر قارئين گرامی مثلاً يک فعل را در دو موضع

با اعراب مختلف ملاحظه فرمايند بدانند که اشتباهی در گذاشتن اعراب رخ نداده بلکه در هر مقامی

مطابق باب مخصوصی اعراب شده. فی المثل کلمهء ))سرع(( که هم از باب چهارم وهم از باب ششم

ص ٩

ثلاثی مجرّد آمده در بعضی جاها مطابق باب چهارم و در برخی مقامات مطابق باب ششم اعراب شده

و همچنين کلمه ))خدم(( و غيرها که از ابواب مختلفه آمده است.

٤- بعضی از افعال که لازم و متعدّی مجهول آن هر دو در عبارتی صحيح بوده و ميتوان هر دو را استعمال

کرد در مقامی لازم و در مقام ديگر متعدّی مجهول اعراب شده مانند کلمه نَزَلَ و نُزِّلَ و غيرها.

٥- در بعضی موارد انواع مختلفه اعراب که در کلمه جايز است جمعاً گذاشته شده عليهذا مشاهدهء

دو علامت مختلف بر روی يک حرف از کلمه از اين جهت است نه آنکه اشتباه شده باشد مثلاً

کلمهء جهات بعضی جاها اينطور اعراب شده جَهات (جُهات يا جِهات) و بر اين قياس است کلمات ديگر.

٦- غالباً اعراب کلمات از نقطه نظر نحوی در هر موردی نظر بجنبهء مُرَجّحه گذاشته شده و جنبهء محتمل

ديگر رعايت نشده لهذا خوانندگان گرامی ميتوانند با مختصر دقتی جنبهء مرجّحهء اعراب کلمه را در يابند

و در هر محلّ بصحّت اعراب مطمئن باشند.

ص ١٠

هو اللّه

مقدّمه

مطابق نصوص صريحه مبارکه الهيّه در سال نه روز اشتغال بکسب و کار

بر اهل بها حرام است حضرت عبد‌البهاء جلّ ثنائه در لوح ميرزا محمّد

حسين بن ميرزا احمد علی نيريزی ميفرمايند قوله الاحلی:.

“هواللّه ای ثابت بر پيمان نامه شما رسيد از کثرت مشاغل جواب مختصر مرقوم

ميگردد در ايّام سنه نه روز اشتغال بشغلی فی‌الحقيقه جائز نه بعضی نصوص