مكاتيب عبدالبهاء جلد چهارم
الحمد للّه الّذی کشف الظّلام بنور ساطع من الصّبح المبين. و فتق و قشع سحاب الاحتجاب عن الافق المنير. و هتک الاستار و اذاع الاسرار و اشاع الآثار آيات للمتبصّرين. و بيّن الطّريق و مّهد السّبيل و نادت هواتف الملکوت الجليل. و قالت حيّوا علی المآء المعين . حيّوا علی الفوز العظيم. حيّوا علی الکوثر و السّلسبيل. حيّوا علی الجنّة النّعيم. حيّوا علی الرّياض المونّقه. حيّوا علی الحياض المتدفقه. حيّوا علی بحبوحة الجنان. حيّوا الی استماع نغمات طيور القدس فی قطب جنّة الرّضوان. حيّوا الی السّراج المنير. حيّوا الی السّر القويم. حيّوا الی الورد المورود. حيّوا الی الرّفد المرفود. حيّوا الی المقام المحمود. حيّوا الی الحيات الابديّه. حيّوا الی العزّة السّرمديّة. حيّوا الی مرکز الجمال. حيّوا الی ملکوت الجلال. فاستمع النّداء کلّ اذن واعية صاغيه و استنبئت الحقائق الصّافيه الرّاقيه. فخضعت و خشعت و تنوّرت و استضائت و تلطّفت و دنت و اشرقت و نادت يا طوبی من هذا النّدآء
يا بشری من هذا العطاء. يا سروراً من کشف الغطاء. يا طرباً من هذا الفيض الاوفی فاشتدّت لها القوی و قرّت اعينها بمشاهدة شمس الضّحی. و ملاحظة آيات ربّه الکُبری. فحمدت بارئها و شکرت ذارئها. واثنت علی منشئها. و قامت علی اعلاء کلمة اللّه و نشر نفحات اللّه. و احيت النّفوس الخامدة الهامدة بنفثات روح معرفة اللّه. و اوحت الی الاذان الواعيه السرّ المستتر فی کلمات اولياء اللّه. و اقتبست الانوار و اظهرت الاسرار سبحان من خلقها و زکيها و برئها و الهمها فجورها و تقويها.
و التحيّة و الثّناء و الصلوة السّاطعة عن غيب العماء علی النّقطة الفردانيّة و الکلمة الوحدانيّة و الدّرة اللّاهوتيّة و الکينونة الملکوتية الاية الکبری. الحقيقة الرّحمانيّة الّتی بهرت الابصار و ذهلت منها العقول و الافکار و شاخصت الاعين من شدّة اشراقها علی الافاق. فاشرقت بنورها المشارق والمغارب فی يوم التّلاق. و علی من اهتدی بهداها و سبّح باسم ربّها فی العشّی و الابکار صلوةً و سلاماً تتواليان الی ابد الادهار و سرمد القرون و الاعصار
سبحانک اللّهمّ يا الهی لک الحمد و لک الشّکر بما هديت النّفوس الطّيّبة الطّاهرة الی افق الانوار الباهرة و دعوت الحقائق العلويّة الزّاهرة الی شمس الحقيقة السّاطعة اللّامعة و رفعت النّقاب و کشفت القناع عن وجه الحقّ فظهر باشعّة واضحة لائحة و براهين ساطعة الفجر علی الافکار فی هذه القرون الحاليه و العصور العاليه. ربّ قد تلبکّت غيوم حالکة من الهوی المتکاثفة الظّلماء و غطت فی ظلمات ثلاث علی العقل و النّهی. فلک الحمد بما خلقت نفوساً زکيّة راضية مرضية کانّها اشعّة درهرهة من شمس الضّحی فخرقت غمام هذا الظّلام وفتقت مارتق من هذا السّحاب. و کشفت الحجاب. و اظهرت نور الکوکب المنير و نصبت رايات الصّبح المبين بين العالمين. ربّ اجعل الوجوه ناضرة والاعين ناظرة و القلوب خافقة و الدّموع دافقة بحبّک و معرفتک فی هذا اليوم المشهود. يوم ظهور المقام المحمود و بروز سرّ الوجود و نفخ فی الصّور فصعق من فی السّموات و من فی الارض الّا من شآء اللّه ثمّ نفخ فيها اخری فاذاهم قيام ينظرون
ايّها المفاضلان الجليلان قدآن الاوان ان يخشع القلوب لذکر اللّه و تقرّ الابصار بمشاهدة الاثار و تطيب النّفوس ويتشهّق الطّاووس فی قطب الفردوس وتصفواالضّمائر و تئلطّف السّرائر و تنشرح الصّدور و تستبشر الارواح و يقوم اهل النّجاح و الفلاح و يرتل آيات الهدی بين الوری و يدعو النّاس الی الانکشافات الرّوحانيّة و الفيوضات الرّحمانيّة و الخصائل الوجدانية و الصّفات النّورانيّة حتّی تنتشر الانوار فی سائر الاقطار و يرفع الضّجيج بالتّهليل و التّکبير الی ملکوت الانوار. فعليکما ايّها الفاضلان ان تسبقا الی الخيرات و تختار الباقيات الصّالحات. و تهديا النّاس الی سبيل النّجات ببراهين واضحات و حجج بالغات و ادلّة ساطعات انّ الّذين قالوا ربّنا اللّه ثمّ استقاموا تتنزّل عليهم الملائکة فهذه بشارة من ربّ الآيات الکبری لأهل النّهی و عليکما التّحيّة و الثّنآء ع ع
الهی الهی ترانی اسير اللقدر و القضآء. و غريقا فی بحار المصائب و البلاء طريحا فی فراش الحزن والاسی. وقرينا للمحن و الماتم و الجوی ما من يوم الّا و اسمع ناعيا ينعی احدا من اعزّ الأحبّاء و يخبر عن عروج احد من الاصفياء فتقع النّفوس فی الحسرات و تذرف الاعين بالعبرات و تذوب القلوب فی هذه الملمّات. فو عزّتک يا ربّ الآّيات الباهرات لو قبلت الفداء فی هذه المصائب الکبری لفديناها بالقلوب و الارواح. ولکن قضائک المحتوم و قدرک المبرم فی جميع الشّئون لايرده الفداء و لاتقاومه قوات الارض و السّمآء و هذا من حکمتک البالغة فی حقائق الأشياء تفعل ماتريد و تحکم ماتشآء وليس لنا الّا التّسليم والرّضآء و الصّبرو السّکون عند وقوع القضآء. التّفويض لارادتک عند اشتداد البلآء ربّ لاتزغ قلوبنا بعد اذ هديتنا و افرغ علينا الصّبر فی جميع الشّئون و الاحوال انّک انت الرّحمن الرّحيم المتعال. ربّ انّ رقيقک القديم و اسير حبّک فی هذا القرن العظيم من سمّی بعبد اللّه فی کتاب العلييّن و شرب رحيق حبّک يوم ناد المناد حيّوا علی النّور المبين.
حيّوا الی الصّراط المستقيم. حيّوا الی لقآء ربّکم فی هذا اليوم العظيم. قد لبتی لندائک المرتفع بين الارض و السّمآء و سمع الخطاب من نارالموقدة فی الشّجرة المبارکة من الوادی الايمن البقعة النّورآء و آنس النّار و اقتبس منها و وجد عليها الهدی و لازال يذکرک بين الاصفيآء و يثنی عليک بقلب خافق و صدر منشرح بحبّک و اذن صاغية الی النّدآء من ملکوتک الابهی.
ربّ انّه دلع لسانه بذکرک فی کلّ صباح و مسآء و نطق ببرهانک السّاطع بين الوری و ما برح يخوض فی بحور العرفان و مافتی يجول فی ميدان الامتحان فما اخذته لوم اللئماء و لاشماتة الزّنماء و لاهجوم اهل الشّحنآء و لارجوم اهل الغارة الشّعوآء بل استقام علی حبّک وثبت و نبت بالفيض المدرار من سحاب معرفتک و قاوم المکذّبين و صادم المفترين و دافع عن جمالک المبين بين العالمين.
و تمسّک بالعروة الوثقی و تشبّث بعهدک القديم و ميثاقک الشّديد فی هذا اليوم العسير و قام علی خدمة امرک بنشر الاوراق فی کلّ الارجاء و يحدث بالاخبار فی نادی الابرار بظهور آياتک و انتشار الاثار و اعلاء کلمتک و سبوق رحمتک بين العالمين.
رب انّه کان واسطة کبری بين الاصفياء و عبدالبهاء و يوزّع الزّبروالصّحائف بين المشارق والمغارب و يقدم الالواح واللّوائح من عبادک المخلصين الی عبدک هذا المتذلّل المسکين و يوالی الّسعی الموفورفی کلّ عشيّ و بکور فی هذا الامر المشکور. و لم يفتر اونة من الاوان حتّی فی بطون اللّيالی و الاسحار حتّی اعتراه العلل والامراض و اصبح طريح الفراش و عليل المزاج و نحيل الاعضآء و ضعيف القوی مع ذلک ما و هن فی خدمة امرک و نشر نفحات حديقة قدسک الی ان ضجّ ضجيج الظّمآن الی معين الحيوان و حنّ حنين الورقآء الی الايکة الغناء والحديقة الغلبآء شوقاً الی اللقاء و طار روحه من الحضيض الادنی الی الاوج الاعلی و وفد عليک بانجذاب و اشتياق لايتناهی.
ربّ اکرم له المثوی فی الجنّة الماوی و تجلّ عليه بايات القبول حتّی يترنّح من تلک الصّهبآء و اجعل له مقعد صدق عليّا فی جوار رحمتک الکبری و ارفعه مقاماً سامياًفی الرّفارف الاعلی واجعله يتّخذوکراً فی اعلی فروع سدرة المنتهی و يترنّم کالطّيورالصّادحة فی الجوآء و ادخله فی حديقة اللّقآء و تجلّ عليه بالفيوضات الی ابد الآباد انّک انت الکريم انّک انت الرّحيم انّک انت العفوّ الغفور اللّطيف. ثمّ افرغ الصّبر يا الهی علی بقيّته الصّالحه و ذرّيّته الطّيبه واجعل لهم الطافک سلوة فی هذا المصآب العظيم ورحمة وسکونا من هذا الماتم العقيم و اجعلهم ورثة فضائله وحفظة مقامه و سرج ذکره و امواج بحره و نجوم افقه و اشجار حديقة الغلبا انّک انت المؤيّد الکريم العزيز الوهّاب . ع ع
هُوالأبهی
الهی الهی ترانی بکلّ ذلّ وانکسار اناجيک فی خفيّات قلبی. و سرائر روحی و اقول ربّ ربّ احرس احبّائک فی حصنک الحصين و معقلک المتين و انظر اليهم بعين عنايتک و رعايتک و احفظهم بلحظات حمايتک و کلائتک و اجعلهم آيات التّوحيد النّازلة من سمآء تقديسک و صنهم عن شؤون الهوی ومتابعة النّفس الامّارة بالسّوء. ای ربّ احفظهم من الغرور و اتبّاع خطوات مصدر الشّرور واجذبهم بنفحات قدسک و اجعلهم ثابتين علی امرک و ناصرين لذکرک و مشيرين لنفحائک لئلايهنوا و لايفتروا عند مايذوق عبدک هذا مرّالبلاء و يخوض فی غمار البلايا فی سبيلک او سيق الی مشهد الفداء فی محبّتک اوالقی فی بئرظلماء او طوّحته طوائح البغضاء الی اقصی برية من الغبراء. ای ربّ اشدد ازورهم وقوّ ظهورهم و اشرح صدورهم برحمتک الکبری انّک انت العزيزالمقتدر الکريم
ای احبّای الهی دريای بلايا در تلاطم است و امواج رزايا در تهاجم. دقيقه بر عبد بها نميگذرد مگر آنکه سهام شديده از جهات متعدّده وارد و ذآب کاسره و سباع مفترسه از جهات عديده در هجوم. کأس احزان سرشار است و سحاب آلام مدرارا با وجود اين الحمدللّه شب و روز بذکر ياران الهی مستبشر و بياد دوستان معنوی متذکر مقصود اين است که آنچه وارد گردد و هر مصيبتی که رخ نمايد بعبدالبهاء مبادا دوستان را فتوری و ياران را قصوری حاصل گردد بلکه بايد بيشتر از پيشتر در وله و انجذاب آيندو در نشر امراللّه کوشند يوم ثبوت آن يوم است که انوار استقامت کبری از وجوه احبّاء لمعان نمايد
و همچنين بايد که جميع ياران الهی در نهايت خضوع و خشوع و تذلّل و انکسار بعبوديّت يکديگر قيام نمايند و در منتهای اتّحاد و اتّفاق و الفت و يگانگی بکوشند. اليوم هر خاضع و خاشعی که بهيچوجه رائحه وجود در او نيست و به بندگی جميع دوستان قائم در ملکوت ابهی رويش چون مه تابان تابنده و درخشنده وهدايت بخشنده. ايادی امراللّه چون سرج نورانيه‌اند در هر امری قراری دهند واتفاق نمايند و يا اکثريت آراء حاصل گردد کل بايد اطاعت وانقياد کنند و همچنين بر جميع دوستان الهی بنصّ قاطع رحمانی فرض است که بجان و دل حضرت شهريار عادل را دعا کنند و در اطاعت و انقياد سعی بليغ مجری دارند. والبهاء عليکم. ع ع
الهی الهی هذا عبدک المنتسب الی من شرحت صدره بنور معرفتک ونوّرت وجهه بضياء اشرق علی آفاق مملکتک وعطّرت مشامه بانفاس طيب عبقت من رياض احديّتک و قام علی خدمة امرک واعلاء کلمتک و ابلاغ حجّتک و اسباغ نعمتک علی بريّتک. ای ربّ وفق الفرع النجيب علی ما وفقت عليه الاصل الجليل و اجعله آية توحيدک وسمة تمجيدک و ريحان رياضک و حوت حياضک وقضيب غياضک و سراج محبّتک و مشکاة نور معرفتک و جوهرة عقد موهبتک انّک انت الکريم الرّحيم الوهّاب و انّک انت الکريم الرّحيم. ع ع
ای احبّای الهی. جناب آقا ميرزا فضل اللّه پيام شما را بعبدالبهاء رسانيد وخواهش نگارش نامه های منفرد نمود زيرا نهايت تعلّق قلبی وانجذاب روحی بشما دارد. ولی عبدالبهاء اگر بدانيد غريق چه دريا البته بيک کلمه اکتفا مينمائيد. و لکن از قيامت خبری می شنويد اگر حاضر بودند بحرفی قناعت مينمودند باوجود اين بتحرير اين نامه پرداختم تا بدانيد که در ملأاعلی منظوريد و بلسان عبدالبهاء مذکور ودر قلب مأوی و مقرّ داريد زيرا بندگان صادق جمال مبارکيد. و ثابت بر عهد وميثاق و منجذب بنفحات اللّه و ممتحن در سبيل اللّه لهذا در نزد عبدالبهاء بسيار عزيزيد.
از الطاف بی پايان حضرت کبريا اميدم چنان است که روز بروز مستقيم تر گرديد و منقطع تر شويد و منجذب تر گرديد. و شب و روز بکوشيد تا آيات هدی شويد ورايات ملإاعلی گرديد. امروز جميع احزاب در حالت انقلاب پريشان و پر اضطراب. ولی شما منظور نظر عنايتيد ودر کهف صون و رعايت محفوظ و مطمئنّ و بالنّسبه بسائرين قدری حال در قرار و سکون لهذا شکر پروردگار را که جز خدمت بوحدت عالم انسانی ومحبّت بنوع بشر و صلح وسلام و آسايش آفرينش و التيام بين قلوب و ارتباط بين نفوس و مهربانی بعموم و خير خواهی من علی الارض مقصدی نداريد و آرزوئی نجوئيد.
ملاحظه نمائيد که اين چه موهبتی است واين چه نعمتی با نفسی نزاعی نداريد و جدالی نمی نمائيد. و از قتال بکلّی ممنوعيد حتّی باغبرار خاطری راضی نميشويد. و بآزردگی نفسی نمی پردازيد جميع همّتتان اين است که دلی را شاد وخرّم نمائيد. و جانيرا بجانان رسانيد. و خدمتی بعالم انسانی کنيد اگر تيری آيد شهد و شير می بخشيد. اگر جام تلخی بنوشانند قدحی از شهد تقديم می نمائيد. اگر زخمی زنند مرهم می نهيد. اگر درد روا دارند درمان ميکنيد ملاحظه نمائيد که دل و جان چگونه آسوده و راحت و شادمان است پس بشکرانه اين موهبت عظمی بپردازيد وعليکم البهاء الابهی. ع ع
ای اماء الرّحمن مدرسه بنات اهمّ از مدرسه ذکور است زيرا دوشيزگان اين قرن مجيد بايد نهايت اطّلاع از علوم و معارف و صنايع و بدايع اين قرن عظيم داشته باشند تا بتربيت اطفال پردازند و کودکان خويش را از صغر سنّ تربيت بکمال نمايند.
و اگر مادر چنانکه بايد و شايد حائز فضائل عالم انسانی باشد اطفال مانند فرشتگان در نهايت کمال و جمال و آداب پرورش يابند. پس اين مدرسه بنات که در آن سامان تأسيس شده بايد مشمول نظر احبای الهی گردد. و مورد اهتمام نفوس رحمانی شود. معلمانيکه در اين مدرسه هستند اماء مقرّبه درگاه احديّتند زيرا امتثال اوامر مقدّسه جمال مبارک نموده اند و بتربيت اطفال اناث برخاستند. روزی آيد که اين دختران مادران گردند و هر يک در نهايت ممنونيّت بدرگاه احديّت تضرّع و زاری نمايند و اين معلّمات را نجاح و فلاح و رستگاری طلبند و علوّ درجات در ملکوت ربّ الايات خواهند. اين مدرسه را مدرسه موهبت نام نهيد. ع ع
هُوالأبهی
ای اسمعيل جليل، جميع ياران الهی بايد ذبيح الهی باشند يعنی جميع شئون خويش را فدا و قربان جمال يزدان نمايند تا بمقام فناء فی اللّه که قربانی کلّی ربّانيست فائز گردند. وآن ترک اراده و رضا وخواهش خود و عبوديت بندگان جمال ابهی روحی لاحبّائه الفد است. چه که ذات احديّتش مقدّس از عبوديّت عالم بشريّت است وغنی از رقيّت مادون است. پس بايد عبوديت بندگانش پرداخت که عين عبوديت اوست چون شاهد اين مقام در محفل ياران جلوه نمايد اتحاد و اتّفاق و يگانگی و وحدت اصليّه چون محبوب يکتا رخ گشايد وعرض جمال نمايد. پس بگو ای ياران رحمن وقت اتحاد و اتفاق است و زمان يگانگی و آزادگی. بيکديگر مهربان باشيد و بخدمت همديگر پردازيد اوّل خادم شما منم و اوّل غلام شما من. قسم بجمال قدم روحی و ذاتی و کينونتی لاحبّائه الفداء که رويم بنور خدمت دوستان حق روشن و مشامم بنفحات محبّت ياران معطّر نهايت آمال و آرزويم اينست که بخدمت يک يک از دوستان پردازم اينست ميزان. و البهاء عليکم. ع ع
هُواللّه
ای امين عبدالبهاء، حمد کن خدا را که تمام حيات سالک سبيل نجاتی و مشغول بخدمت ربّ الايات البيّنات. دمی نياسائی و نَفَسی براحت برنياری جز بعبوديّت درگاه نپردازی و بغير از خدمت امراللّه آرزوئی نداری. جليس يارانی و انيس دوستان. هميشه ذکر ياران علی الخصوص خاندان باقراف خواهی و جز وصف ايشان نجوئی و در جميع احوال تمجيد و توصيف احبّا مينمائی و ستايش ياران الهی ميفرمائی که الحمدللّه سرمست صهبای ميثاقند. و واله و حيران جمال نيّر آفاق دلبر لامکان را جانفشانند. و محبوب امکان را حيران و قربان. هر چند در اکثر مکاتيب ذکر خير کل را فردًا فردًا نمودی و از برای هر يک نامه مخصوص خواستی ولی بجان عزيز ياران قسم که ابداً فرصت و مهلت نيست زيرا تحرير دائم است و تقرير متتابع و پيک مبين و قاصد امين در سير و حرکت سريع هر يومی بسته ئی از مرز و بومی وارد و مکاتيب نا معدود مشهور و منشور جز نامه بسيار مهمّ را جواب فرصت ندارم تا چه رسد بمکاتبه واحداً بعد واحد مشاغل عظيمه مهلت ندهد
لهذا اين نامه مخصوص کل احبّای الهی است عکس برداشته هر يک رجای نامه مخصوص از تو نمايد باو بده و اين نامه مخصوص اوست الحمدللّه احبّای الهی و اماء رحمان مانند امواجند و از هر کناره افواج افواج لهذا نگاشتن نامه بهر يک ممتنع ومستحيل و در تخصيص کسی دون کسان ديگر نيز محذور لکن کل در لوح محفوظ قلب مثبوت و مرقوم و مسطور و محفوظ و دل و جان بيادشان مألوف و مأنوس از الطاف جمال مبارک سائل و طالبم که غريق بحر احسان باشند و مشمول نظر عنايت حضرت رحمن
الهی الهی هؤلاء عباد ما اخذتهم لومة لائم فی حبّک و لا منعتهم صولة ظالم فی اقبالهم اليک و ما خوفتهم شوکة فاتک فی توکلهم عليک و لاحجبتهم دولة هاتک عن السّجود بين يديک. ربّ انّهم جاهدوا باموالهم و انفسهم فی سبيلک و ارتفع ضجيجهم بالتّسبيح و التّقديس الی ملکوتک و رنحتهم صهباء محبّتک و اسکرتهم کأس معرفتک و ادرکتهم سوابق رحمتک و نوّرتهم سرج هدايتک و انطقتهم بثنائک و دعتهم الی السّجود الی ملکوت احديّتک ربّ انّهم قطرات يستمدّون من بحر الطافک و ذرّات يستشرقون من انوار شمس فردانيّتک و انّهم ظمآء يتعطّشون لفرات رحمتک و مراض يستشفون ببارد و شراب عن مغتسل الطافک ايربّ انت مجيرهم فی جميع الشّئون و ظهيرهم بين الاعداء الّذين يکمنون ونصيرهم بين قوم فی خوضهم يلعبون و مغيثهم من ملا فی طغيانهم يعمهون ربّ ايّدهم و وفّقهم و انشر بهم الاثار فی الافاق و اظهر بهم الاسرار بين اهل الاشراق و احرسهم من الشّقاق و دلّهم علی الوفاق و ثبّتهم علی الميثاق انّک انت المؤيّد الموفّق الحافظ الکافی الوافی اذا شتدّ السّاق بالسّاق و عليکم البهاء الابهی. ع ع
هُواللّه
ای انجمن محترم عالم انسانی از اين نيّت خيريّه و علويّت مقاصد که داريد بايد مورد شکرانيّت جميع بشر گرديد کل از شما ممنون و خوشنود باشند که ببذل چنين همّتی پرداختيد که سبب آسايش عموم بشر است. زيرا راحت و آسايش عالم آفرينش در تحسين اخلاق عمومی عالم انسانی است. و اعظم وسيله بجهت تربيت اخلاق علوّ همّت و توسيع افکار است. بايد عالم انسانيرا باين منقبت عظيمه دعوت نمود. ملاحظه فرمائيد که مبادی مرعيّه اصليّه هر فردی از افراد بشر جلب منفعت خويش و دفع مضرّت است. در فکر آسايش و شادمانی خود است و آرزوی تفرّد در زندگانی مينمايد. و ميکوشد که از جميع افراد ديگر راحت و ثروت وعزّت ممتاز گردد. اين است آرزوی هر فردی از افراد بشر و اين نهايت دنائت و بدبختی و پستی فکر است.
انسان چون اندکی ترقّی فکر يابد و همّتش بلند گردد. در فکر آن افتد که عموم عائله را جلب منفعت و دفع مضرّت نمايد. زيرا در راحت و نعمت عموم خاندان خويش را سعادت خود داند. و چون فکرش توسّع بيشتر يابد و همّتش بلندتر گردد در فکر آن افتد که ابنآء ملّت و ابنآء وطن خويش را جالب منفعت و دافع مضرّت شود. هر چند اين همّت و فکر از برای خود او و خاندان او بلکه عموم ابنآء ملّت و وطن او مفيد است. ولکن از برای ملل سائره مورث ضرر است. زيرا بجان بکوشد که جميع منافع عالم انسانيرا راجع بملّت خويش و فوائد روی ارض بعائله خود وسعادت کليّه عالم انسانيرا تخصيص بخود دهد. و همچو داند که ملل سائره و دول مجاوره هر چه تدنّی نمايند ملّت خويش و وطن خود ترقّی نمايد تا در قوّت و ثروت و اقتدار باين وسيله بر سائرين تفوّق يابد و غلبه کند.
امّا انسان الهی و شخص آسمانی از اين قيود مبرّاست و وسعت افکار و علويّت همّت او در نهايت درجه است و دائره افکار او چنان اتّساع يابد که منفعت عموم بشر را اساس سعادت هر فردی از بشر داند و مضرّت کلّ ملل و دول را عين مضرّت دولت و ملّت خويش بلکه خاندان خود بلکه عين مضرّت نفس خود شمرد
لهذا بجان ودل بقدر امکان بکوشد که جلب سعادت و منفعت از برای عموم بشر و دفع مضرّت از عموم ملل نمايد. و در علويّت و نورانيّت و سعادت عموم انسان بکوشد فرقی در ميان نگذارد زيرا عالم انسانيرا يک خاندان داند. و عموم ملل را افراد آن خاندان شمرد بلکه هيئت اجتماعيّه بشر را شخص واحد انگارد و هر يک از ملل را عضوی از اعضا شمرد. انسان بايد علويّت همّتش باين درجه باشد تا خدمت باخلاق عمومی کند و سبب عزّت عالم انسانی گردد.
حال قضيّه بر عکس است جميع ملل عالم در فکر ترقّی خويش و تدنّی سائرينند بلکه در فکر جلب منفعت خود و مضرّت ديگرانند و اين را تنازع بقا شمرند و گويند اساس فطری عالم انسانيست. ولی اين بسيار خطاست بلکه خطائی از اين اعظم نه سبحان اللّه در بعضی از حيوانات تعاون و تعاضد بقا است. ملاحظه ميشود که در مورد خطر بر يکديگر سبقت ميگيرند.
روزی در کنار نهری صغير بودم ملخهای صغير که هنوز پر بر نياورده بجهت تحصيل رزق از اين طرف نهر بطرف ديگر عبور ميخواستند لهذا آن ملخهای بی بال و پر هجوم نمودند و هر يک بر ديگری سبقت گرفتند و خود را در آب ريختند تا مانند پلی از اينطرف نهر تا آنطرف نهر تشکيل نمودند و ملخهای ديگر از روی آنها عبور کردند و از ان سمت نهر بسمت ديگر گذشتند ولی آن ملخهائی که در روی آب پلی تشکيل نموده بودند هلاک شدند.
ملاحظه کنيد که اين تعاون بقاست نه تنازع بقا. مادام حيوانات را چنين احساسات شريفه. ديگر انسان که اشرف کائنات است چگونه بايد باشد و چگونه سزاوار است علی الخصوص که تعاليم الهيّه و شرايع سماويّه انسانرا مجبور بر اين فضيلت مينمايد و در نزد خدا امتيازات ملّيه و تقاسيم وطنيّه و خصوصيّت عائله و قيود شخصيّه مذموم و مردود است.
جميع انبيای الهی مبعوث و جميع کتب سماوی بجهت اين مزيّت و فضيلت نازل شد. و جميع تعاليم الهی محصور در اين است که اين افکار خصوصيّت منافع از ميان زائل گردد و اخلاق عالم انسانی تحسين شود. و مساوات و مواسات بين عموم بشر تأسيس گردد تا هر فردی از افراد جان خويش را بجهة ديگران فدا نمايد. اين است اساس الهی اين است شريعت سماوی و چنين اساسی متين جز بيک قوّت کليّه قاهره بر احساسات بشريّه تأسيس نيابد. زيرا هر قوّتی عاجز است مگر قوّت روح القدس ونفثات روح القدس چنان انسانرا منقلب نمايد که بکلّی اخلاق مبدّل گردد ولادت ثانويّه يابد و بنار محبّت اللّه که محبّت عموم خلق است. و مآء حيات ابديّه و روح القدس تعميد يابد. فلاسفه اولی که نهايت همّت در تحسين اخلاق داشتند و بجان و دل کوشيدند ولی نهايت تربيت اخلاق خويش توانستند نه اخلاق عمومی. بتاريخ مراجعت نمائيد واضح و مشهود گرد.
ولی قوّه روح القدس تحسين اخلاق عمومی نمايد. عالم انسانيرا روشن کند. علويّت حقيقی مبذول دارد. و عموم بشر را تربيت کند. پس خير خواهان عالم بايد بکوشند تا بقوّت جاذبه تأييدات روح القدس را جذب کنند اميدم چنان است که آن جمع محترم انجمن خيری عالم انسانی مانند آئينه اقتباس انوار از شمس حقيقت نمايند و سبب تربيت اخلاق عموم بشر گردند. و خواهش آن دارم که نهايت احترام من در حقّ آن هيئت عاليقدر مقبول شود. ع ع
هُواللّه
ای انجمن مقدّس و جنود آسمانی هر دم که مقاصد عاليه و علويّت همّت شما بخاطر آيد جان و وجدان بوجد و طرب آيد، و سبب سرور و اميدواری گردد که در اين روز که ظلمت شديده حرب و قتال در آسيا و افريقا احاطه نموده و غبار منحوس بغض و عداوت آفاق را تاريک کرده. الحمدللّه آن انجمن مانند شمعها افروخته اند و مانند ستاره ها درخشنده اميد چنان است که نورانيّت صلح و سلام و روحانيّت حبّ و وفاق شما ولو بتدريج اين ظلمت را از جهان براندازد و آفاق روشن شود.
حضرت بهاءاللّه بجهت حصول اين موهبت کبری شصت سال پيش اساس اين بنيان را بگذاشت و چهل سال و کسوری قبل از اين مقصد خويش را بملوک بنگاشت. حال بايد اين تخم پاک را که افشانده در خاک است آبياری نمود الحمدللّه آن ياران موافق دهقانی ماهر هستند لهذا دعوت آن نفوس محترمه سبب سرور من شد. و انشآءاللّه در بهار با کمال اشتياق بآن صفحات شتابم و خواهش دارم که احترام قلبيّه و محبّت وجدانيّه مرا قبول فرمائيد ع ع
هُوالأبهی
ای آيت رحمن. حيّ قيّوم چون شمس خرق حجاب غيوم فرمود. از مطلع انوار دو آيات ظاهر و باهر گرديد آيات تدوينيّه و آيات تکوينيّه آن در کتب و زبر و صحائف و الواح مسطور گشت. و اين در لوح محفوظ و رقّ منشور آفاق مبعوث شد. آن بفصاحت و بلاغت و حقائق و معانی معجزه عظيمه بود. و اين بقوی و کمالات و شئون و اسما و صفات آيات باهرات گرديد آن مبيّن اسرار شد و اين مشرق انوار گرديد. آن ملکوت عرفانرا بياراست و اين قطب اکوان و حيّز امکان را رشگ گلستان جنان کرد. سنريهم آياتنا فی الآفاق و فی انفسهم حتّی يتبيّن لهم انّه الحقّ. و البهاء عليک من ملکوت الغيب جبروت الطاف ربّک الرّحمن الرّحيم ع ع
